تاریخ انتشار: ۸ شهریور ۱۴۰۱
پابلو پیکاسو (Pablo Picasso) هنرمندی اسپانیایی، از چهره های موثر در حوزه هنر است. پیکاسو در انواع رشته های هنر صاحب سبک است و سر رشته دارد مانند نقاشی، طراحی های گوناگونان از جمله صحنه و لباس، مجسمه سازی و چاپ دستی، نویسندگی و…
او با ذهن خلاقی که داشت توانست نقاشی های زیادی بکشد که تنوع در رنگ ها، سبک و موضوعات، او را به یک اسطوره تبدیل کرد.
پیکاسو در طول ۹۲ سال طول عمر خود، دائما به دنبال چالش های جدیدی در زندگی بود به طوری که در بیشتر شاخه های هنر توانست بهترین باشد. نویسندگی از جمله رشته هایی بود که جز نقاشی به چشم عموم مردم آمد و از او استقبال کردند.
نقاشی های او از کودکی با موضوعات ناتورالیسم (طبیعت گرایی) شکل گرفت و در ادامه به شکل کوبیسم (نقاشی سه بعدی اشیا به اشکال هندسی) در آمد.
در ادامه با سبک سورئالیسم (گرایش ماورای طبیعت) از بلوغ و تکامل نقاشی، هنر خود را به همگان ثابت کرد. از ابداعاتی که در زمینه مجسمه سازی داشت می توان اشاره کرد، سبک اسمبل است.
یکی از جالب ترین ابداعات او، استفاده از تکنیک کلاژ است، تکنیکی که با چسب تکه ای نقاشی را روی نقاشی اصلی چسبیده می شود. مقوا، روزنامه، عکس و اشیا بی مصرف و دور ریختنی از جمله مواردی است که در تکنیک کلاژ به کار گرفته می شود.
در این بخش از زندگینامه افراد موفق قصد داریم؛ زندگینامه پابلو پیکاسو را مورد بررسی قرار دهیم، پس در ادامه با ما در سایت جادوی باور همراه باشید.
محتویات
پابلو پیکاسو در ۲۵ اکتبر ۱۸۸۱ میلادی (۳ آبان ۱۲۶۰ شمسی) در شهر مالاگا واقع در اسپانیا به دنیا آمد. او در کودکی به هنر و طراحی بسیار علاقمند بود. پدرش روییس نام داشت که از مربیان آکادمیک سنتی بود.
پدرش کاتولیک بود و نقاشی های زیبایی می کشید، او نقاشی با روغن را به پابلو پیکاسو آموزش داد. پدر او در کلاس های خود، بچه ها را مجبور می کرد تا از او تقلید کنند تا بتوانند ترسیم بدن انسان را به وسیله گچ بری و مجسمه سازی، یاد بگیرند. از همین رو پابلو پیکاسو توانست در هفت سالگی هنر های گچ بری و مجسمه سازی را از پدرش یاد بگیرد.
به واسطه شغل پدر، آن ها در سال ۱۸۹۱ به شهری به نام لاکرونیا مهاجرت کردند و روویس در دانشکده هنر مشغول به تدریس در مقام استادی شد.
آن ها به مدت چهارسال در این شهر اقامت داشتند و در سال آخر اقامت ۱۸۹۵، خواهر پابلو بر اثر بیماری دیفتری (بیماری واگیردار که روی غشای گلو و بینی اثر عفونی میگذارد) فوت کرد.
در طی این چهار سال، روزی روییس (پدر پابلو) یک اسکیس (طرح اولیه) از کبوتر را که پابلو پیکاسو کشیده بود پیدا کرد. او از مهارتش شگفت زده شد و به این پی برد که پابلو در ۱۳ سالگی نقاشی اش از او بهتر است.
روییس بعد از فوت دخترش تصمیم گرفت تا با خانواده به شهر بارسلون مهاجرت کند و در دانشکده هنر های زیبا شروع به فعالیت کند.
در آن زمان برای جذب هنرجویان در تحصیل هنر های زیبا، آزمون ورودی را ترتیب داده بودند. روییس بسیار به هیئت های علمی اصرار می کرد تا فرزند ۱۳ ساله اش را در این کلاس ها راه بدهند. با موافقت هیئت علمی آکادمی، پابلو را پذیرفتند و قرار بود یک ماه تعلیم ببیند تا با هنر های ابتدایی آشنایی پیدا کند ولی پابلو به دلیل استعداد و علاقه اش نسبت به هنر، بعد از یک هفته توانست مجوز حضور در کلاس ها را کسب کند.
روییس تصمیم گرفت تا پابلو را مستقل تربیت کند، او خانه کوچکی در نزدیکی خانه خودش اجاره کرد. روییس هر روز به او سر می زد و در مورد نقاشی های پابلو نظر می داد و با او مشاوره می داد.
پس از راهنمایی های پدر، پابلو ۱۴ ساله در اقدامی سخت و دشوار نقاشی کرد، اثری که تصویر عمه پپا را به صورت پرتره کشید که سال ها بعد، از این نقاشی از برترین نقاشی های پرتره نام برده شد.
پابلو در نقاشی رئال (بازنمایی از محیط و اتفاقات) بسیار مهارت داشت زیرا که زیر نظر پدر به فراگیری رئال پرداخت، به این خاطر در سن ۱۶ سالگی (۱۸۹۷) جایزه ای به عنوان دانش و خیریه را از سوی دانشکده کسب کند.
او در همین سال به شهر مادرید رفت تا آکادمی بزرگ مادرید را از نزدیک ببیند. او در این آکادمی از موزه پرادو دیدن کرد و با هنرمندان فقید و آثارشان آشنا شد.
پابلو متوجه شد که مهد هنر های مدرن در پاریس است. او تصمیم گرفت تا به فرانسه سفر کند تا شاخه های دیگر نقاشی را در پاریس بیابد.
او در فصول سرد سال از پاریس سر در آورد و پول زیادی همراه نداشت. او با مکس جیکوب (از دوستان شاعرش بود که روزنامه نگاری نیز می کرد) هم خانه شده بود.
از سختی های پابلو می توان به عدم مسلط به زبان فرانسوی، سرما و فقر اشاره کرد. نقل قول شده است که آن ها برای گرم کردن خود نقاشی هایی که توسط پابلو کشیده می شد را می سوزاندند. پابلو در این دوران سخت توانست با هنرمندان آن موقع، آمادئو مودیلیانی و مارک شاگال آشنا شود و آثار خود را به آن ها نشان دهد.
مارک شاگال متهم به دزدی تابلوی لبخند ژکوند بود و این دوستی باعث شد تا در سال ۱۹۱۱ پابلو به دلیل همکاری با مارک دستگیر شد.
اما چند روز بعد به دلیل عدم مدارک از بازداشتگاه آزاد گردید. پس از دوسال تابلوی ژکوند در فلورانس ایتالیا پیدا شد و معلوم شد که وینچنزو پروجیا این تابلو را دزدیده بود. او در مدتی که در فرانسه بود اغلب هنر ها را فرا گرفت و تصمیم گرفت یک نوع نقاشی منحصر به خود را ابداع کند که در سراسر دنیا زبان زد شد. این هنر، هنر آبی نام دارد.
کشف این هنر در سال های ۱۹۰۱ تا ۱۹۰۴ طول کشید که در این سال ها به دلیل فقر، پابلو سختی های زیادی کشید. او در این دوره از رنگ های سرد مانند آبی و سبز استفاده کرد و کمتر از رنگ های گرم استفاده می کرد و گاهی رنگ ها را ترکیب و رنگ های جدید می ساخت.
وی بیشتر موضوعات اجتماعی را به قاب نقاشی می آورد که فحشا و سو تغذیه ناشی از فقر از امثال این موضوعات هستند. او در این سال ها یکی از دوستان نزدیکش کارلوس کاسکماز را به دلیل خودکشی از دست داد. یکی از سرشناس ترین نقاشی پابلو، به تصویر کشیدن این واقعه به شکل پرتره است. او عذاب را در چهره کارلوس به طور خارق العاده ای رسم می کند، اسم تابلو را زندگی نام گذاری کرد.
از دیگر نقاشی های برجسته در این دوره می توان به نقاشی سال ۱۹۰۱ با موضوع گیتاریست که به شکل تونالیته های گرم (طیف رنگ های منظم) در آمد، اشاره کرد. در این نقاشی بیشتر از طیف رنگ آبی استفاده شد.
او در این دوره که بین سال های ۱۹۰۴ تا ۱۹۰۶ قرار دارد، به مرور زمان افسردگی را از بین برد و آغازی بر موفقیت و تغییر رویه در زندگی خود دانست.
وی علاوه بر ادامه موضوعات قبلی، در نقاشی های خود از رنگ های گرم تری استفاده کرد. او برای نقاشی خود موضوعاتی شاد آور را به تصویر کشید و در این زمان سیرک و دلقک از نقاشی های او سر در آوردند.
از برجسته ترین نقاشی های این دوره، تصویر پسری با پیپ است که به صورت پرتره درآمده است. این نقاشی فروش خوبی برای او داشت زیرا که از عناصر بدوی (ارتباط بصری و واقع گرایانه) استفاده کرد.
در طی این دوره، لئو و گرترود اشتاین که از بزرگان آمریکا بودند و سعی در ایجاد نمایشگاه تابلو های نقاشی داشتند، با پابلو آشنا شدند و ارتباط خوبی بین آن ها شکل گرفت. پیکاسو برای هدیه از چهره گرترود اشتاین نقاشی پرتره کشید و به او هدیه داد.
او در سال ۱۹۰۷ تا ۱۹۰۹ تحت تاثیر هنر مجسمه سازی آفریقایی قرار گرفته بود.
وی قبل از مجسمه سازی، اثری به نام دوشیزگان آوینیون را که از نظر هنر آفریقایی با خطوط صاف و زاویه های تند، را کشید.
او به کمک هنری مایتس، با ذهنی خلاق تصمیم گرفت تا بدن انسان را الگوی مجسمه سازی خود قرار دهد. وی با این کار سبک جدیدی را نوآوری کرد تا علاقه مندان به هنر را به سوی خود جذب کند.
او پس از این خلق بی نظیر، احساس کرد که در هنر های گوناگون به بلوغ رسیده و سعی دارد سبک جدید را ابداع کند. رفته رفته او با توجه به هنر های آموخته شده خود، سبک کوبیسم را ابداع کرد.
او در قرن بیستم به همراه یک نقاش فرانسوی به نام ژرژ براک، سبک کوبیسم را ابداع کرد.
پابلو با کمک از آثار هنرمندانی چون هنری روسو و پل سزان و خلاقیت فردی خود، سبک کوبیسم را پایه گذاری کرد. سبک کوبیسم از ترکیب فرم های نقاشی و ترکیب با فرم های نقاشی دیگر، شکل جدیدی از نقاشی را به وجود می آورد. این امر با کمک ژرژ براک برای استفاده از رنگ هایی با طیف خاکی و اشکال هندسی پدید آمد.
پابلو در این نوع نقاشی اش از تکنیک کلاژ استفاده کرد. اکثر موضوعات این نوع نقاشی، از بدن انسان استفاده می کرد. دختری با ماندولین و زیبای من از برجسته ترین سبک کوبیسم ترکیبی است.
پیکاسو در ۱۹۰۵ با دختری به نام فرناند اولیویه آشنا می شود. پابلو در نقاشی های کوبیستی اش از فرناند برای الگو استفاده می کرد که برجسته ترین این نقاشی ها، سر یک زن و دوشیزگان آوینیون است. این زوج ۷ سال با یکدیگر زندگی کردند که در نهایت در سال ۱۹۱۲ از هم جدا شدند.
در طی جنگ جهانی اول پابلو دوستان خود را یکی پس از دیگری به علت های مهاجرت و حضور در جنگ از دست داد. پابلو در آن زمان با یکی از الگو های نقاشی اش به نام اوا گوئل آشنا شد. آن ها تا سال ۱۹۱۸ با یکدیگر زندگی کردند و در نهایت مرگ اوا بر اثر ذات الریه آن ها را از هم جدا کرد.
پابلو بعد از مرگ اوا با دختری به نام اولگا خولووا که از بالرین های روسیه بود ازدواج کرد که ثمره این ازدواج فرزندی پسر شد. آن ها پس از بچه دار شدن، روابط خوبی نداشتند و همواره به مشاجره و دعوا مشغول بودند.
اولگا تصمیم به جدایی می گیرد ولی پابلو مخالفت می کند زیرا در صورت جدایی نیمی از اموال پابلو به اولگا تعلق می گرفت. در نهایت آن دو از هم تا سال ۱۹۵۵ دور می مانند.
پابلو در ۴۶ سالگی (۱۹۲۷) با دختری فرانسوی به نام ماری ترز والتر ۱۷ ساله آشنا می شود و ثمره این ازدواج دختری به نام مایا شد و آن ها تا سال ۱۹۳۶ با یکدیگر زندگی کردند.
بعد از آزادی فرانسه در جنگ جهانی (۱۹۴۴)، او با خانمی که اطلاعاتی از آن در دسترس نیست ازدواج می کند و صاحب پسری به نام کلود و دو سال بعد صاحب دختری به نام پالوما می شود.
سرانجام پابلو با زنی ازدواج می کند (۱۹۶۱- ۷۹ سالگی) که تا پایان عمر با او باشد، زنی که ژاکلین روک نام داشت و ۲۷ ساله بود. او از ۷۹ سالگی تا مرگش، نزدیک به ۷۰ نقاشی پرتره از او کشید.
پابلو پیکاسو سرانجام در ۸ آوریل ۱۹۷۳ (۹۱ سالگی) همراه با همسرش ژاکلین، برای صرف شام، مهمانانی را به منزلشان دعوت کردند. پابلو قبل از این که مهمانان برسند بر اثر حمله قلبی فوت می کند. ژاکلین بعد از فوت همسرش دچار افسردگی می شود و در سال ۱۹۸۶ اقدام به خودکشی با ضرب گلوله می کند.
نقاشی پسری با پیپ از تابلوهایی بود که طرفداران زیادی داشت و در ۴ مه ۲۰۰۴ به قیمت ۴/۱۲۶ میلیون دلار فروش رفت.
او در دوران هنری زندگی خود حدود ۱۳۵۰۰ نقاشی، ۱۰۰،۰۰۰ چاپ دستی و ۳۵۰۰۰ تصویر سازی را از خود به جا گذاشت.
از پابلو پیکاسو به عنوان بزرگترین فردی که هنر را در قرن بیستم میلادی تحت تاثیر قرار داد، یاد می شود. او تواسنت با ابداعات خود، ترکیب های نقاشی و خلاقیت خو هنر های تجسمی را به هنرجویان یاد دهد. او اسطوره ای فراموش نشدنی خواهد بود.
دیدگاه‌ها