تاریخ انتشار: ۲۵ شهریور ۱۴۰۱
آمیتاب باچان (Amitabh Bachchan) سرشناس ترین بازیگر سینمای هند (بالیوود) است. مردم هند به دلیل علاقه زیاد به این بازیگر، لقب پادشاه به او داده اند و برایش احترام زیادی قائل هستند. او در طی پنج دهه فعالیت های خود در عرصه بازیگری، ۲۳۴ فیلم بازی کرده است که می توان گفت همه ی این آثار قابل تحسین هستند.
در این بخش از زندگینامه افراد موفق، قصد داریم زندگینامه آمیتاب باچان اسطوره سینمای هند را مورد بررسی قرار دهیم، پس در ادامه با ما در سایت جادوی باور همراه باشید.
محتویات
آمیتاب باچان در ۱۱ اکتبر ۱۹۴۲ میلادی (۱۹ مهر ۱۳۲۱ شمسی) در شهر الله آباد واقع در هندوستان به دنیا آمد.
پدر آمیتاب، هاریوانش رای باچان نام داشت که در اوتار پرادش (ایالت شمالی در هندوستان) بزرگ شده بود و مادرش نیز در شهر پنجاب (استانی در هند) به دنیا آمد و نامش تجی زنی است.
هاریوانش (پدر آمیتاب باچان) از نویسندگان مطرح هند است که مایل بود تا با نام باچان خطاب شود.
نوجوانی آمیتاب در مدرسه ای در شهر الله آباد گذشت و پس از پایان دوران ابتدایی، وارد دانشکده شروود شد. پس از اتمام این دوران به سمت علاقه اش قدم برداشت و با تحصیل در رشته علوم، توانست مدرک لیسانس خود را از دانشگاه دهلی اخذ کند.
آمیتاب در بازه زمان کوتاهی برای درآمد زایی در شرکت کشتیرانی به نام برناندکو، مشغول به انجام معامله هایی شد که در این کار محموله های دریایی جا به جا می شدند.
او پس از مدتی خسته شد و به دنبال چالشی جدید رفت، در پی ماجراجویی جدیدش به شهر کلکته سفر کرد تا به عنوان بازیگر در تلویزیون دیده شود.
اولین فیلم آمیتاب، هفت هندی نام دارد که در سال ۱۹۶۹ ساخته شد. این فیلم توجهات زیادی را به خود اختصاص نداد ولی راهی برای حضورش در حرفه بازیگری و تداوم فعالیتش در دنیای هنر بود.
اما زمانی آمیتاب شناخته شد که فیلمی به نام سعادت را بازی کرد، زیرا که با جلب نظرات منتقدان و مردم، جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را دریافت کرد. او با بازی درخشان در این فیلم که در سال ۱۹۷۰ ساخته شد، پیشنهادات زیادی را دریافت کرد.
یکی از این پیشنهادات سال ۱۹۷۱، بازی در فیلم رشما و شرا بود که استقبال فراوانی به همراه داشت. او در همین سال در فیلم پروانه به ایفای نقش پرداخت. او رفته رفته خود را در قاب سینما جا داد و در روز هایی که فیلم او پخش نمی شد، مردم بسیار نظرات خود را به عوامل سینما مبنی بر پخش فیلم های آمیتاب اعلام می کردند.
در یکی از این پیشنهادات، آقای باچان با بازی در فیلمی با کارگردانی پراکاش مهرا، توانست اولین فیلمی را بازی کند که رکورد فروش را بشکند و از ماندگار ترین آثار خود باشد. یکی از دلایل استقبال مردم، ژانر متفاوت این فیلم بود که دور از سبک فیلم های معمول سینمای هند بود (رومانتیک و عاشقانه).
او در فیلم هایش به عنوان فردی عصبی در حاضر می شد و این نقش، در دنیای بیرون نیز توسط مردم باورپذیر بود. او در دهه ۷۰ میلادی در فیلم های زیادی به ایفای نقش پرداخت که از مهم ترین آنان می توان به “دان و شعله” اشاره کرد که هنوز تاب و تب این فیلم ها از یاد مردم هند و کشور های گوناگون از جمله ایران نرفته است.
اغلب فیلم های او در این دهه با ژانری اکشن اکران شد و این ژانر برای آقای باچان خسته کننده شده بود، پس تصمیم گرفت چالشی جدید را در زندگی هنری تجربه کند. در ابتدای این چالش تصمیم به بازی در نقش های کمدی بود که اتفاقا با استقبال مردم و منتقدان قرار گرفت. فیلم هایی با ژانر کمدی و طنز از آمیتابی که فقط در فیلم هایش زد و خورد می کند، فردی شیرین و توانا در خنداندن مردم ساخت.
از جمله فیلم های طنز او می توان به دزدکی دزکی و نمک حرام اشاره کرد.
علاوه بر ژانر کمدی، آقای باچان در ژانر های درام و رومانتیک به ایفای نقش پرداخت که این فیلم ها با جریحه دار کردن احساسات، اشک بیننده را جاری می کند و این هنر بازیگر را نشان می دهد. فیلم های “سلسله” و “گاهی اوقات” از جمله فیلم های ماندگار او با این ژانر است.
در سال ۱۹۸۴ تصمیم گرفت دور از سینما باشد و در مقامی سیاسی فعالیت کند.
او عضوی از پارلمان هند شده بود که در نهایت در سال ۱۹۸۸ با فیلمی به نام شاهنشاه، خبر از بازگشتش به سینما داد.
این فیلم نیز مورد توجه قرار گرفت ولی نه به آن شکل از توجهات سابقی که از مردم می دید. او بالاخره توانست به روز های اوج خود بازگردد و جایزه بهترین بازیگر داخلی را با بازی در نقش رئیس باندی از مافیا را کسب کند.
او تا سال ۱۹۹۲ اشتیاق کمی برای بازی در سینما داشت و به نوعی دو سال یکبار در فیلمی حضور پیدا می کرد. در سال ۱۹۹۴ یک فیلم دیگر را بازی کرد که فروش خوبی نداشت و دو سال بعد شرکتی را تاسیس کرد که از نوع سهامی بود و نامش را آمیتاب باچان نامید.
ماهیت این شرکت فروش محصولاتی چون نوار کاست و فیلم بود.
این شرکت به نوعی او را از صحنه سینما دور کرده بود. آقای باچان در ۱۹۹۷ اقدام به ساخت فیلمی با بودجه شرکت خود کرد که به نوعی دارایی های شرکت در خطر بود. این فیلم فروش خوبی نداشت و در نهایت شرکت ورشکسته شد و آمیتاب دچار بحران مالی شد.
مردم از آمیتاب خورشیدی که دوران طلوعش تمام شده و در حال غروب است یاد می کردند، در این هنگام خلاقیتی به خرج داد، او به این فکر افتاد که تا هنوز مردم او را می شناسند برنامه تلویزیونی را با مجری گری خودش بسازد.
برنامه تلویزیونی با نام ” چه کسی می خواهد میلیونر شود؟” توسط او ساخته شد و به گفته خودش هفته ای نیم میلیون دلار از این برنامه درآمد زایی می کرد و مورد استقبال مردم قرار گرفت زیرا که اولین برنامه تلویزیونی بود که در با این مضمون در هند ساخته شده بود.
این برنامه از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ ادامه داشت تا در نهایت فکر آمیتاب به بازیگری متمرکز باشد. او در حین ساخت برنامه تلویزیونی اش نیز به بازیگری پرداخت که باعث شد تا بیلبورد های خیابانی از چهره ی او مملو باشد.
او در فیلم هایی نیز با پسرش همکاری کرده است که “سرکار و بونتی و بابلی نام” شاخص ترین آنان بود.
آمیتاب باچان در سال ۱۹۷۲ (۱۳۵۱) با بازیگری هندی به نام جایا بهادوری ازدواج کرد که ثمره این ازدواج پسری به نام آبیشک (همسر آیشواریا رای) و دختری به نام شوتا شد که هر دو از بازیگران مطرح سینمای هند هستند.
آمیتاب باچان در سال ۲۰۰۶ از آیشواریا که از بازیگران سرشناس کشور هند است برای پسرش آبیشک خواستگاری کرد، که این اتفاق منجر به ازدواج آیشواریا و پسر آمیتاب باچان شد. آن ها با برگزاری یکی از پر هزینه ترین مراسم ازدواج، نام خود را در سراسر دنیا بر سر زبان ها انداختند همچنین گفتنی است این عروسی به مدت سه روز تمام به طول انجامید.
آمیتاب باچان را به عنوان بزرگترین ستاره سینمای هند در سال ۱۹۹۹ توسط بی بی سی اعلام شد.
مجسمه مومی اش در موزه مجسمه های مومی لندن به عنوان اولین کسی که تابعیت هندی دارد، دیده می شود. او محبوب ترین بازیگر هند است که ده ها جایزه بهترین بازیگر مرد و نقش مکمل را از فیلم هایش کسب کرده است.
او در جشنواره فیلم های اسکندریه، در سال ۲۰۰۱ ستاره قرن لقب گرفت.
در بخش زیر لیستی پرطرفدار ترین آثار آمیتاب باچان را برای شما آماده کرده ایم:
دیدگاه‌ها